ديگر جيغ و داد نميكنم كه من هم هستم من هم اندازه الاخ حاليم مي شود  ديگر ادعايم گوش فلك را كر نميكند

و ديگر براي كسي قمپز نمي ايم

خيلي ارام صبح ها ميروم سر كار و زندگي ام و ظهر ها از اين كه نهار غذاي مورد علاقه من نسيت اعتصاب غذا 

نمي كنم... 

ديگر تيغ هايم را گم كرده ام و خيي وقت است رنگ خون از كف حمام پاك شده ديگر شب ها براي ‍‍‍‍ژلوفن و 

ديازپام گريه نمي كنم ديگر دنبال ساق دست نيستم تا زخم هايم را پنهان كنم ديگر عطر ها را تمام نمي كنم 

كه بوي سيگار ندهم

نمي دام چرا ؟! ولي حالا ديگر ارم شده ام...

تو نخواه پيله مرا با ناخن هايت پاره كني بگذار در لاك خودم بمانم بگذار مثل زن هاي 40 ساله گوشه اي بنشينم

و سبزي پاك كنم و كهنه بچه عوض كنم

بگذار تنها دردم اين باشد كه قيمت الوچه كيلويي 20هزار تومان است و تنها استرسم درس هاي نخوانده فردا 

باشد

بگذار با پسر خيالي ام خوش باشم و اسمش را با ماژيك روي كيف و كفشم بنويسم و شب ها در اغوشش 

بگيرم و بخوابم بگذار ان چشم هاي فضول فكر كنند اسم دوست پسرم خسرو است و امار مرا پخش كنند

بگذار زندگي ... دستت را از روي يقه ي ما بردار و بگذار نفس بكشم